Afbeelding
“Tijdens een kopje koffie hadden we het over haar hobby’s toen ze vertelde dat ze bij een koor had gezeten. Ik regelde dat we een paar weken later bij een koor in de buurt langs konden gaan. En daar had ze enorm veel zin in! Als ik bij haar ben, is ze soms nog in haar pyjama maar die dag niet. Toen ik richting het huis liep, stond ze zelfs al op mij te wachten. Ze kon die ochtend niet meezingen of de noten lezen maar het zien van het koor haalde een heleboel herinneringen naar boven. Het bracht veel emotie bij haar teweeg en dat was voor mij dan weer ontroerend om te zien. Ik moest wel steeds herhalen dat we er waren om te luisteren, niet om te zingen en dat we geen onderdeel van het koor waren. Dat was wel lastig om te doen en zien, maar als zij door dit soort uitjes gelukkig is, dan ben ik dat ook.”
- Bea Apel, Derdejaars Social Work