Afbeelding
Turbulente schooltijd
“Ik heb geen makkelijke schooltijd gehad. Gedragsproblemen en een grote mond: ik was gewoon niet hanteerbaar. Ik was jong en dacht niet goed na. Op een gegeven moment werd ik zelfs van school gestuurd en kwam ik in het speciaal onderwijs terecht. Maar ergens in die turbulente periode ontstond er iets: ik had altijd het gevoel van 'als ik daar straks voor de klas sta, dan begrijp ik die kinderen wel'. Ik wist dat ik snaren zou kunnen raken die een ander niet kan raken, juist door mijn eigen ervaring.”
Keerpunt
“Het keerpunt kwam in de vorm van een docent maatschappijleer. Ik had hem op twee scholen: eerst op de school waar ik vanaf werd gestuurd en later weer, toen ik terugkeerde naar het regulier onderwijs. We hadden een bijzondere klik. Hij geloofde in mij, ook toen ik dat zelf niet deed. En dat hebben kinderen soms echt even nodig.”
Het verschil maken
“Inmiddels sta ik al dertien jaar voor de klas. Hoewel ik eerst in het reguliere onderwijs werkte, wat ik ook fantastisch vond, trok het speciaal onderwijs aan me. Hier kun je echt het verschil maken. Mijn leerlingen hebben vaak geen stabiele thuissituatie; velen wonen in woongroepen, behandelgroepen, gezinshuizen of zorgboerderijen. Ze krijgen keer op keer te maken met afwijzing. Als je dan zo'n leerling weet te motiveren... dat geeft wel wat extra voldoening.”
Tegenslag na tegenslag
“Wat deze jongeren het meest missen is simpelweg erkenning en zelfvertrouwen. Het zijn vaak kinderen die al vanaf jongs af aan in een lastige positie zitten, die tegenslag na tegenslag moeten verwerken. Als ze dan eindelijk iemand tegenkomen die zegt: 'Ik zie dat jij het kan, en ook al lukt het nu misschien nog niet, ik wil je helpen om daar te komen' - dat is vaak iets totaal nieuws voor ze. Dat was die ene docent voor mij, en dat wil ik ook zijn voor mijn leerlingen.”
Bevoegdheid
“Ik stond al een tijd voor de klas, maar wilde graag mijn bevoegdheid halen, zodat ik net dat beetje extra aan mijn leerlingen kan bieden. De pabo paste niet echt bij me, dus koos ik voor het vak dat me altijd al heeft geïnteresseerd: maatschappijleer. Kinderen van nu zitten veel op hun telefoon en vinden het steeds moeilijker om nep van echt te onderscheiden. Met maatschappijleer leer je eigenlijk hoe situaties in elkaar zitten. Ik hoop ze daarmee voor te bereiden op de echte wereld. En net even dat extra zetje te geven dat ze soms nodig hebben.”
Aanpoten
In het begin was weer studeren best even wennen: op mijn eerste dag ging eigenlijk alles fout. Ik snapte niks van het rooster, stond voor het verkeerde lokaal en had me ingeschreven voor de verkeerde courses. De paniek schoot omhoog, ik voelde me echt even zo’n brugklasser. Toen heb ik om hulp gevraagd en vanaf daar dacht ik ‘oke, zo werkt het’. Nu ik er eenmaal inzit gaat het studeren prima. Tuurlijk, het is soms best pittig om je studie te combineren met werk en een sociaal leven. Mijn vrouw is nu zelf ook met een studie bezig, dus gelukkig zitten we in dezelfde fase en kunnen we elkaar stimuleren. En als het nodig is zit zij mij even achter de broek aan.”
Uit een boekje
“Het verhaal over mijn schooltijd deel ik selectief, alleen met leerlingen waarvan ik zie: jij hebt meer in je mars dan er nu uitkomt. Het werkt vaak als dat laatste zetje om ze extra te motiveren. Want wat je zelf hebt meegemaakt, komt toch anders binnen dan wat je uit een boekje hebt geleerd. En wat helemaal mooi is? Die docent Maatschappijleer van jaren geleden is ook degene die me heeft aangenomen bij mijn eerste baan in het onderwijs. Zo is het cirkeltje weer mooi rond.”