Afbeelding
Als klein jongetje is Onno niet vaak met zijn neus in de boeken te vinden. Liever voetbalt hij met vriendjes of is hij buiten in de natuur. Als hij zijn middelbareschooldiploma na zes jaar eindelijk op zak heeft staat een vervolgopleiding niet op zijn verlanglijstje. “Ik ging aan de slag als timmerman en rolde zo door naar de kunstofkozijnen en de metaalverzinkerij. Tien jaar lang deed ik dat met plezier. Dichtbij huis, fietsend naar het werk en voldoende tijd om voetbaltraining geven aan jongeren, mijn passie. Heerlijk vond ik het. Tot ik op een dag ontslag kreeg: het werk was op. Het bleek een geluk bij een ongeluk.”
Voetbalcoach
“Voor mij was dat een kans om te kijken naar wat ik écht wilde doen. De jongens die ik voetbaltraining gaf kwamen naderhand vaak bij me om te praten. Ze namen me in vertrouwen en konden even hun ei kwijt. Dat zette me aan het denken. Kon ik jongeren met problemen ook verder helpen? En aanzetten tot activiteiten of een mooie dag bezorgen? Zo kwam ik bij de gehandicaptenzorg terecht. Ik startte met een BBL-traject waarbij ik mijn mbo-diploma haalde en direct aan het werk ging.”
Rugzakje
“Door die baan werd mijn liefde voor de mens met een beperking steeds groter. Waarom vertoont een cliënt bepaald gedrag? En welke tools kan ik gebruiken om een client te helpen? Dat fascineerde me. Om dat gedrag te kunnen doorgronden en samen resultaat te boeken, had ik kennis nodig. Met verschillende cursussen en trainingen dook ik steeds dieper in de belevingswereld van cliënten. Alles wat ik leerde stopte ik in mijn rugzakje met tools. Ergens lonkte wel die hbo-opleiding. Er echt voor gaan? Dat durfde ik nog niet.”
Hbo-diploma
“Ik ging van workshop naar workshop, en van training naar training. Tot mijn vrouw op een gegeven moment zei ‘Onno, ga nou eens voor dat hbo-papiertje. Dan heb je er tenminste nog wat aan!’ Ze heeft gelijk, dacht ik. Tegelijkertijd voelde ik de noodzaak. Om mijn cliënten optimaal te kunnen helpen, had ik specifieke kennis nodig. Ik ging bewust op zoek naar een opleiding die ik deeltijd kon doen. Ik ben naast mijn werk ook mantelzorger en wil mezelf niet te veel druk opleggen. De deeltijdopleiding Social Work bij NHL Stenden bleek mijn perfecte match.”
Eigen tempo
“Voordat ik startte twijfelde ik wel of ik het kon, dat hbo-niveau. Ik had het nooit eerder gedaan en vond het best spannend. De start van mijn opleiding vond ik dan ook lastig. Opeens zit je weer in de schoolbanken en moet je uitvogelen hoe alles werkt. Ik had heel goed op mijn snufferd kunnen gaan. Maar niet proberen, daar houd ik niet van. Gelukkig haalde ik snel goede cijfers en motiveerden mijn docenten me om door te gaan. Inmiddels gaat het prima, maar wel op mijn eigen tempo. Gemiddeld doe ik ongeveer een jaar over een module. Tuurlijk zou dat sneller kunnen, maar dat wil ik niet. Op deze manier houd ik ruimte over om te genieten van het leven en voorkom ik dat ik opgebrand raak. Precies wat werkt voor mij.”
Vooruitstruikelen
“Ik struikel rustig vooruit. Dat is waar ik ook in geloof: falen mag. Daar leer je alleen maar van. Ik ga liever op mijn snufferd dan dat ik heel begrensd leef. Want daar kom ik er niet mee. Natuurlijk heb ik net als iedereen ook angsten en twijfels. Ik stel mezelf dan altijd de vraag: wat is het ergste dat er kan gebeuren? Uiteindelijk valt het dan altijd mee. Inmiddels ben ik bij NHL Stenden begonnen als student-assistent en breng ik andere studenten de kunst van het vallen en opstaan bij. Dat is hoe ik altijd mijn werk en studie benader en wat ik aan anderen mee zou willen geven. Probeer het, struikel vooruit en kijk waar je het brengt. Ik denk veel verder dan wanneer je nooit begint.”