“Toen ik 15 was, dacht ik dat ik met mijn familie op vakantie zou gaan. Ik had geen idee dat ik mijn thuis voor altijd achter me zou laten. Ik weet nog dat ik met mijn vriendinnetjes op school aan het spelen was en nog geen 24 uur later ineens in Litouwen zat. Uiteindelijk zijn we in Nederland beland.
Mijn ouders zeiden er weinig over, maar nu ik ouder ben, weet ik dat we zijn gevlucht vanwege de corrupte regering. Het besef dat ik echt in Nederland zou blijven, kwam pas toen ik mijn verblijfsvergunning kreeg. Dat heeft in totaal 10 jaar geduurd. 10 jaar in onzekerheid en stress. En ik heb in die tijd altijd gedacht dat we weer terug moesten naar Armenië. Uiteindelijk ben ik wel één keer teruggegaan tijdens een vakantie. Maar die bestond vooral uit teleurstellingen. Ik had gehoopt dat het beter zou gaan met het land. Maar de mentaliteit is zo anders. Of misschien ben ik juist wel degene die veranderd is. Het gekke was dat ik niet het gevoel van thuiskomen had. Nederland is nu echt mijn thuis.
Maar dat betekent niet dat Armenië niet meer in mijn hart zit. Tijdens mijn vrijwilligerswerk bij Stichting IAM zet ik me in voor Armeense gezinnen die in armoede leven. Ik wil dat deze kinderen ook echt weer kind kunnen zijn. En hun dromen weer najagen. In de toekomst wil ik me ook focussen op andere landen. Want het maakt niet uit waar je woont, je moet altijd naar je medemens omkijken.”
Naré Sahakyan, student Bedrijfskunde
